Dziennik o. Władysława jest cennym źródłem wiedzy na temat martyrologii polskiego duchowieństwa w Wilnie w latach okupacji niemieckiej. Wyjątkowość tego Dziennika podkreśla fakt, że spisywany był dzień po dniu w więziennej celi, a nie – jak w przypadku większości wspomnień pisanych po jakimś czasie – już na wolności. Są w nim pewne, choć zakamuflowane, wzmianki o zbrodni ponarskiej, ludobójstwie w Ponarach pod Wilnem. W tutejszych lasach zginęły tysiące Polaków, Żydów oraz przedstawicieli innych narodowości.
Władysław Całka – redemptorysta, urodzony 4 listopada 1897 r. w podbocheńskiej wsi Kolanów. Od roku 1912 w Zgromadzeniu Najświętszego Odkupiciela.
Swoją posługę kapłańską sprawował w redemptorystowskich parafiach w Toruniu, Krakowie, Mościskach oraz Wilnie. Na tej ostatniej placówce zastała go II wojna światowa. W 1842 roku wraz z dwoma innymi współbraćmi został aresztowany przez Niemców i od marca do lipca przetrzymywany w więzieniu na Łukiszkach. Tam też powstał Dziennik więzienny, który prezentujemy. W czasie wojny był kapelanem Armii Krajowej, współpracował z delegaturą rządu londyńskiego w akcjach charytatywnych, a także był spowiednikiem sióstr zakonnych. Po zakończeniu wojny i opuszczeniu Wilna pracował w Paczkowie, Gliwicach i Warszawie. Ostatnim miejscem jego posługi kapłańskiej było Bardo Śląskie. Tam też zmarł w 1969 roku.